‘Hoe doe je dat papa, vrienden worden?’
Het is mijn oudste dochter die het vraagt, een paar jaar geleden.
En ik herinner me mijn antwoord ongeveer zo:
‘Je komt elkaar tegen, in de klas, op de schaatsbaan of zomaar op straat bij een stoplicht.
Je raakt aan de praat en je weet niet wat, maar er is iets onweerstaanbaar magnetisch.
Meteen.
Zo magnetisch dat je jezelf betrapt op de gedachte: jou wil ik nog wel een keer zien.
En heel even aarzel je, maar dan stel je het toch voor en tot je verbazing is het wederzijds.
Dus ja, je ziet elkaar opnieuw.
En het is nog magnetischer dan de eerste keer.
En je ziet elkaar nog een keer en nog een keer en nog een keer en je danst om elkaar heen en ergens onderweg word je vrienden.
Zonder dat je het daar verder over hebt.
Helemaal vanzelf gaat het.’
En mijn oudste dochter zei: ‘Bedankt pap’ en ‘Daar heb ik helemaal niks aan.’
Nu zou ik zeggen: ‘Kom je iemand tegen en is het meteen magnetisch?’
Dan zit er maar één ding op: zoek het uit.
Geduldig, wakker en vol vertrouwen.’
Net als wanneer je een onderwerp tegenkomt dat je raakt.
Precies zo.
Joep.